maandag 28 december 2015

Hoe het ging met mijn moeder in 2015

Het afgelopen jaar heb ik niet veel over mijn moeder geschreven, maar dat ligt niet aan het aantal gebeurtenissen.

Het gaat slechter met mijn moeder. In 2014 is haar oudste zoon ernstig ziek geworden en in december overleden, nu alweer een jaar geleden. Het verwerken daarvan bracht ook allerlei herinneringen aan mijn vader naar boven en eigenlijk is dat tot op heden één groot raadsel in haar hoofd geworden.

Nicole, ik bel jou maar even: weet jij waar Papa is? Ik begrijp niet waar hij blijft.
Ja, Mama, dat weet ik.
Oh, ik weet 't al, hij is dood hè?
Ja, dat klopt, hij is 13 jaar geleden overleden.
Zo lang al? Ik kan er maar niet bij dat het zó lang geleden is. En weet jij dan hóe hij dood is gegaan?
Ja, jullie waren met z'n tweetjes naar de markt, allebei op de scootmobiel. En toen is hij onwel geworden.
En was ik daar dan bij?
Ja, en toen zijn jullie samen in een ambulance naar het ziekenhuis gebracht.
Oh ja, dat weet ik nog wel. En toen is hij niet meer bijgekomen toch?
Nee, hij is in het ziekenhuis overleden.
Maar hoelang geleden is dat dan gebeurd?
Al 13 jaar.
Ik kan het mij gewoon niet voorstellen. En woon ik hier dan al die tijd alleen? In dit huis?
Ja, dat klopt.

Elke dag belt ze op met deze vragen. Soms een paar keer. Soms vertelt ze dat hij de hele dag bij haar is geweest en dat ze gezellig hebben gepraat. En soms vertelt ze dat hij ineens is weg gegaan en haar alleen heeft gelaten, dan is ze boos omdat ze niet mee mocht.

En M. is ook al overleden, maar dat is pas geleden gebeurd toch?
Ja, maar ook alweer een jaar geleden.
Vreselijk, zo hoort het niet te gaan, ik ben er zó verdrietig van.
Nee, het hoort misschien niet, maar toch ben ik blij dat je er zelf nog wél bent.
Ja, ik ben er nog..

Er staat een heel rijtje foto's op de vensterbank, en er staan dozen, veel dozen met foto's verspreid door het huis. Elke week liggen er 'nieuwe' oude foto's die heel speciaal zijn. Soms tekent mijn moeder cirkeltjes om haar eigen hoofd alsof ze zich wil laten herinneren dat zij dat zelf is.

Wat heb je hier nou op deze foto zitten tekenen?
Ja, ik vond die buik van Papa zo dik. Toen heb ik er een streepje overheen getekend om te zien hoe hij er eerst uitzag. Véél slanker, vind je niet? Beter toch?

Gedurende het jaar waren er ups, maar er waren meer downs. Zodanig, dat we nu op een punt zijn aanbeland dat er meer hulp nodig is. Er moet simpelweg iemand in de buurt zijn om haar vragen te kunnen beantwoorden en haar te helpen. Dat zou haar rust moeten geven, vooral in het hoofd.

Ik hoop dat we in 2016 de dalende lijn weer enigszins recht kunnen laten lopen, met een beetje meer ups.

Nou, dan hang ik maar weer op, nu weet ik tenminste weer hoe het zit. Sorry voor de storing.
Doe niet zo gek, je kan me altijd bellen als je vragen hebt.
Ja, dat is fijn.
Nou, een dikke knuffel van mij, en een kus!
Dankje, dat had ik net nodig. Doei.
Doei. Dag Mam.

2 opmerkingen:

  1. Het verliezen van een kind is verschrikkelijk, lijkt me voor iemand die worstelt met het geheugen ook nog eens vreselijk verwarrend. En wat kan ik verder zeggen dan wat jij beschrijft zó herkenbaar is .....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is vaak moeilijk om met een demente moeder om te gaan als je broer al is overleden. Compleet herkenbaar

    BeantwoordenVerwijderen

Reacties zijn welkom!